Oler a Trump

Resulta difícil prever o futuro con exactitude, aínda que se intente. Incluso hai quen utiliza os coñecementos ocultos para iso, como as mancias ou a astroloxía. Sempre resulta curioso que alguén poida “visualizar” o porvir auscultando e remexendo no poso do café. Ata houbo un personaxe que aparecerá nunha serie próxima quen era capaz de adiviñar polo intermedio de hortalizas e tubérculos, un tal Paco Porras. Como derivada destes últimos vexetais, hai unha prospectiva adivinatoria que utiliza as nádegas como bola de cristal humana; chámase Rumpoloxía e ten a súa maior “exponenta” en Jackie Stallone, si, si a nai de Rocky. Aínda que poida parecer unha broma, a parte interior destas tamén se pode utilizar como telescopio para o mañá, a pesar da súa negrura: dentro, dispensando, da fisonomía denomínase anomancia. ¡Se é que hai de todo e por gozar das partes pudendas alleas faise case de todo!

Trump desencadeado

E xa o que faltaba, o olfacto empresarial e oportunista do flamante presidente norteamericano (non o esquezamos, reelixido e investido con honores ao comezo de 2025), segue dando froitos, quizais tubérculos. Saca de onde sexa. Non só consegue alterar a toda cuanta nación se lle pon por diante, arranxar os desperfectos cun clip e dúas gomas (elásticas, iso si, Stormy Daniels á parte), e tumbar o wokismo con golpes tan acertados como a nova lexislación fiscal sobre enerxía, senón que tamén, vai e lanza un perfume, ademais, inspirado, como non, en si mesmo co obxectivo de celebrar as súas vitorias electorais; e, por que non, sacarse uns dólares, como se xa tivese poucos. Fai unhas semanas anunciou na súa propia rede social “Truth” (“Verdade”, a nova matraca dos que queren enganar, outro xuramento máis por Snoopy) o lanzamento de Victory 45-47, unha nova fragancia de edición limitada a maior gloria, se cabe, da súa figura. O que xa teremos que afirmar con toda razón é que está promocionada, e nunca mellor dito, “en olor de multitudes”.

Con unha efixie de corpo enteiro, Victory 45-47 semella a figura dun Óscar hollywoodense. Visto o visto, quizais fose mellor, para así engrandecer aínda máis o seu porte, que lle dese forma de moeda grande e gorda, máis acorde co anhelado premio Nobel da Paz. A fragancia, ademais do frasco, que non teñen desperdicio, móstrao a el erguido, triunfante, envolta en dous pouco discretos pero elegantes contendores, negro e vermello con letras douradas. En edición limitada, como se iso fose un impedimento, a páxina web creada ao efecto, https://gettrumpfragrances.com/, cualifica o perfume para as mulleres “como unha fragancia sofisticada e sutilmente feminina” e a colonia “para os homes que lideran con forza, confianza e propósito, isto é máis que unha colonia; é unha celebración da resiliencia e o éxito”. Se non fose porque son bandeiras do aborrecido wokismo, só lles faltaba ser cualificadas de sostibles e inclusivas.

O prezo de ambos artigos é de 249 dólares, sumándose unha contía importante doutros produtos co sabor Trump, chegando as zapatillas douradas a cotizarse en 500 dólares.

A qué huelen las nubes

Hai anos, un anuncio de compresas popularizou a desodorización como reclamo publicitario. Pois, ao xuízo do sociólogo quebequés Anthony Synnott, vai e existe unha antropoloxía do olor. Atribúe este estudioso do fenómeno fisiolóxico tamén para isto un compoñente moral, dado que, “o que cheira ben, é bo”; permitímonos deducir, polo tanto, que o que cheira mal, é malo. E non só axuda á construción moral do eu, senón tamén do grupo. Pero hemos de admitir que a dicotomía moral bo/malo cheira a subxectividade.

Entre as quince medidas expresadas polo presidente Pedro Sánchez para combater a corrupción, dado que esta, ao putrefactar, emite sempre un olor nauseabundo, non se atopa ningunha que se refira á detección; en definitiva, ao olfacto intuitivo que se debería ter para detectar a apestosidade do corrupto, aínda que se menciona, como non hoxe en día, o uso da intelixencia artificial para automatizar e optimizar a identificación de patróns anómalos ou indicios de fraude. Pois, a verdade, Truth, a ver e como… Quizais porque o que habería que manter é o nariz predisposto e desatascado, presidente, e non acomodado ao cotián, á esencia habitual; salvo que o hediondo sexa un aroma habitual e acostumado. Para que iso non ocorra e poder identificar os patróns, polo menos grazas á olorosidade, bastará con chamar a Jackie Stallone e convertila en asesora. E se a cousa se pon complicada, dado o lugar de traballo da nigromante, que acuda co seu fillo, versión Koldo á americana; por se acaso alguén se pon chulito.