O Supremo avala por terceira vez a concesión a Ence tras rexeitar o recurso da Asociación pola Defensa da Ría
O Alto Tribunal considera que a pastera responde ao concepto de "actividades que, pola súa natureza, non poden ter outra ubicación" e sinala que os requisitos medioambientais da biofábrica se dan por cumpridos ao contar cun informe favorable da Xunta.
Vista de la biofábrica de Ence en Pontevedra
Comentarios
O Tribunal Supremo avala, por terceira vez, a prórroga até 2073 da concesión dos terreos de Ence en Lourizán, aprobada polo Goberno de Mariano Rajoy en 2016, tras desestimar o recurso da Asociación pola Defensa da Ría (APDR).
O novo fallo, ditado o pasado 17 de xullo, reproduce boa parte das dúas sentenzas anteriores, nos procesos promovidos polo Concello de Pontevedra e Greenpeace. Igual que as dúas ocasións anteriores, tamén emitiu un voto particular a maxistrada Ángeles Huet de Sande.
En setembro de 2021 a Audiencia Nacional estimou os recursos contra a prórroga que concedeu o Executivo central en 2016 cando estaba en funcións, algo que a súa vez recurriu tanto a compañía como entidades do sector e empresas auxiliares.
Posteriormente, o Supremo deulles a razón e, nesta ocasión, foi no procedemento ordinario que seguiu contra a demanda de APDR e que era o último que tiña pendente de resolver.
Os argumentos da asociación
A APDR alegara tres motivos para recorrer a sentenza anterior e pedir que o caso volvese á Audiencia Nacional: que o Goberno estaba en funcións ao conceder a prórroga en 2016; que debía aplicarse a Directiva europea de servizos no mercado interior; e que alongar a concesión até 2073 vulneraba o artigo 132.1 da Constitución.
Ence destaca que o Supremo rexeita as pretensións da asociación lembrando que “en casación só se pode impugnar o fallo, non os argumentos”. Así mesmo, os maxistrados reiteran que a directiva non é aplicable ás prórrogas de concesións do réxime transitorio da Lei de Costas porque foron concibidas “como compensación a titulares de dereitos anteriores” e “non están suxeitas a procedementos de libre concorrencia con terceiros”, como esixe a normativa europea.
De feito, os argumentos do TS van na liña das dúas sentenzas anteriores e non considera que se poida aplicar o artigo 32.1 da Lei de Costas de 1988 ás prórrogas de concesións que, como a de Ence en Lourizán, fosen outorgadas de acordo coa modificación introducida en 2013.
E é que, segundo entende o Supremo, a pastera responde ao concepto de “actividades que, pola súa natureza, non poden ter outra ubicación”. Por tanto, os maxistrados avalan a concesión dos terreos situados no dominio público marítimo-terrestre desde 1958 e que, se cumprise o máximo permitido pola lei de 1998, debería finalizar en 2033.
Ademais, recalc…
