Tasga repite o modelo da súa central do Miño para expandir o seu negocio hidroeléctrico a Asturias.
A compañía galega presenta dúas alternativas para a súa hidroeléctrica reversible de 677 megavatios en Grandas de Salime, que se suma a outras dúas proxectadas en Galicia; poñelas todas en marcha requiriría cerca de 1.000 millóns de investimento.

Esquema general del proyecto de Sarabia Renovables (Tasga) en Grandas de Salime. Sarabia Renovables
Tasga Renovables, enerxética con domicilio social en Santiago de Compostela, contempla diversas alternativas para o seu proxecto de central hidroeléctrica reversible de 677,27 megavatios (MW) no concello asturiano de Grandas de Salime, tal como fixo coa iniciativa que plantexa no Miño a través da filial Silvana Renovables, que contempla seis opcións de posibles instalacións.
Segundo o detallado na documentación presentada ante o Ministerio para a Transición Ecolóxica, ao que tivo acceso Economía Dixital Galicia, “o planteamento de deseño de alternativas está condicionado pola situación territorial de dous elementos definitorios da proposta: o depósito inferior existente (Encoro de Salime) e o punto de conexión para a evacuación de enerxía (SET Pesoz); o que delimita un ámbito de estudo centrado no val do río Navia e enmarcado polo Coto de Grandas Pena Os Coriscos (Sur) e Alto de Barbeitelo – Alto de Valongo (Norte), que abrangue unha superficie de umas 8.860 hectáreas”.
No suroccidente asturiano, o proxecto promovido pola filial Sarabia Renovables, contempla dúas alternativas: unha delas sobre a marxe dereita do río Navia e a outra sobre a súa marxe esquerda.
O documento considera outra opción, a que chaman “alternativa 0”, que implicaría “non proceder ao desenvolvemento da actuación” algo que a compañía sinala que “carece de sentido” na medida en que o documento está enmarcado no procedemento de trámite concesional para un aproveitamento hidroeléctrico do Río Navia.
O papel do encoro de Salime
Nos dous modelos que plantexa a compañía do grupo de renovables vinculado a José Luís Suárez, presidente de Copasa, o encoro de Salime funcionará como depósito inferior; o que varían son os superiores.
Na opción da marxe esquerda estaría en o Alto As Charquelas e ocuparía unha superficie de 200.388 metros cadrados. Explican no documento que a instalación se ubicaría “na penillanura localizada ao nordeste do núcleo de Santa María (Grandas de Salime)”. Este depósito conectaría co encoro a través dun circuito soterrado; tamén serían subterráneos os “túneles e a caverna de máquinas”.
Pola súa parte, na alternativa da marxe dereita as instalacións se erguerían sobre unha superficie de 319.945 metros cadrados e se situarían no Alto Os Pozos “sobre a ladeira oeste do cordal formado polo Alto de Varologno, Cabo el Monte e Os Pozos. Ao igual que o anterior, o circuito que conecta co encoro estaría soterrado. “No entorno da zona media deste circuito localízase a caverna de máquinas, cuxos túneles diríxense en dirección oeste-noroeste até a boca de entrada na estrada AS-14”.
En ambos os casos os depósitos foron deseñados “considerando o efecto de sobreelevacións asociadas a precipitacións, ondadas e sismos” e contarán co seu “correspondente aliviadoiro de fondo, formado por dous condutos de aceiro de 800 mm de diámetro e uns 250 metros de lonxitude” que “discorrerán enterrados” e que “permiten vacialos nun tempo de 5,3 días”.
Tasga Renovables, enerxética con domicilio social en Santiago de Compostela, contempla diversas alternativas para o seu proxecto de central hidroeléctrica reversible de 677,27 megavatios (MW) no concello asturiano de Grandas de Salime, tal como fixo coa iniciativa que plantexa no Miño a través da filial Silvana Renovables, que contempla seis opcións de posibles instalacións.
Segundo o detallado na documentación presentada ante o Ministerio para a Transición Ecolóxica, ao que tivo acceso Economía Dixital Galicia, “o planteamento de deseño de alternativas está condicionado pola situación territorial de dous elementos definitorios da proposta: o depósito inferior existente (Encoro de Salime) e o punto de conexión para a evacuación de enerxía (SET Pesoz); o que delimita un ámbito de estudo centrado no val do río Navia e enmarcado polo Coto de Grandas Pena Os Coriscos (Sur) e Alto de Barbeitelo – Alto de Valongo (Norte), que abrangue unha superficie de umas 8.860 hectáreas”.
No suroccidente asturiano, o proxecto promovido pola filial Sarabia Renovables, contempla dúas alternativas: unha delas sobre a marxe dereita do río Navia e a outra sobre a súa marxe esquerda.
O documento considera outra opción, a que chaman “alternativa 0”, que implicaría “non proceder ao desenvolvemento da actuación” algo que a compañía sinala que “carece de sentido” na medida en que o documento está enmarcado no procedemento de trámite concesional para un aproveitamento hidroeléctrico do Río Navia.
O papel do encoro de Salime
Nos dous modelos que plantexa a compañía do grupo de renovables vinculado a José Luís Suárez, presidente de Copasa, o encoro de Salime funcionará como depósito inferior; o que varían son os superiores.
Na opción da marxe esquerda estaría en o Alto As Charquelas e ocuparía unha superficie de 200.388 metros cadrados. Explican no documento que a instalación se ubicaría “na penillanura localizada ao nordeste do núcleo de Santa María (Grandas de Salime)”. Este depósito conectaría co encoro a través dun circuito soterrado; tamén serían subterráneos os “túneles e a caverna de máquinas”.
Pola súa parte, na alternativa da marxe dereita as instalacións se erguerían sobre unha superficie de 319.945 metros cadrados e se situarían no Alto Os Pozos “sobre a ladeira oeste do cordal formado polo Alto de Varologno, Cabo el Monte e Os Pozos. Ao igual que o anterior, o circuito que conecta co encoro estaría soterrado. “No entorno da zona media deste circuito localízase a caverna de máquinas, cuxos túneles diríxense en dirección oeste-noroeste até a boca de entrada na estrada AS-14”.
En ambos os casos os depósitos foron deseñados “considerando o efecto de sobreelevacións asociadas a precipitacións, ondadas e sismos” e contarán co seu “correspondente aliviadoiro de fondo, formado por dous condutos de aceiro de 800 mm de diámetro e uns 250 metros de lonxitude” que “discorrerán enterrados” e que “permiten vacialos nun tempo de 5,3 días”.