Un xulgado condena a Mapfre e a outras dúas aseguradoras a indemnizar con 5 millóns á armadora do ‘Pitanxo’

Pesqueirías Nores Marín gaña o seu pulso millonario contra tres aseguradoras. A maxistrada do Xulgado do Mercantil número 2 de Pontevedra condenou a Mapfre España Compañía de Seguros y Reaseguros, a Sociedade de Seguros Mutuos Marítimos de Vigo e á Mutua de Seguros de Armadores de Buques de Pesca en España a indemnizar cun total de 5,17 millóns de euros á compañía polo naufraxio do pesqueiro Vila de Pitanxo.

Na sentenza, a titular do Xulgado do Mercantil número 2 de Pontevedra destaca que “non vén ser feito discutido no presente litixio nin o aseguramento nin a vixencia das pólizas de seguros existentes nos autos”, ao mesmo tempo que indica que “os termos contractuais pactados son totalmente claros, en canto a incluír dentro da cobertura de riscos a perda total do buque por naufraxio”.

Por iso, a maxistrada estima a demanda da armadora e condena con 3,1 millóns a Mapfre e a 1,03 millóns ás outras dúas aseguradoras. Na súa resolución, a xuíza acredita que o pesqueiro “pasara satisfactoriamente todas as inspeccións regulamentarias esixidas pola normativa de aplicación e tiña todos os documentos e certificados oficiais en materia de navegabilidade e seguridade en regra”.

Neste sentido, o Vila de Pitanxo “tiña os certificados técnicos renovados despois de pasar diversas inspeccións, tanto por parte dos técnicos da inspección marítima como dos técnicos da sociedade de clasificación”. Ademais, explica que o despacho e o certificado de navegabilidade ou de conformidade son “os documentos a través dos cales a autoridade pública competente garante que se cumpren os requisitos para que o buque resulte navegable” e que “non se rexistrou incumprimento algún”.

‘Portazo’ aos argumentos das aseguradoras

“Así pois, as afirmacións da aseguradora Mapfre relativas a que o buque non cumpría coa normativa de aplicación, nin con todas as inspeccións que dita normativa require, resulta mera alegación orfa de sustento probatorio en canto ao feito que poida significar unha exclusión de cobertura”, sinala a xuíza, quen tamén asegura que “non se deduce neglixencia algunha imputable ao armador polos contaxios -de Covid-19- sobrevidos a bordo do buque, constando ao respecto a xestión desenvolvida polo capitán e as medidas a adoptar que se lle indicaron”.

Ademais, a xuíza comparte a argumentación dos peritos da armadora respecto a se existía coñecemento de que o buque ía sobrecargado con combustible extra en departamentos non declarados ás autoridades correspondentes. Estes coinciden “no feito de que a posibilidade de que se usasen os pañós laterais de popa ou pique de proa como tanques de combustible é inverosímil, á vista das múltiples inspeccións realizadas polos inspectores de Capitanía Marítima e por Bureau Veritas poucos días antes da saída do Vila de Pitanxo na súa última singladura”.

A sentenza desestima outro dos argumentos das aseguradoras, quenes sostiveron que o buque partiu do porto con unha escora permanente a babor de tres ou catro graos, contributiva a que se producise o afundimento. “Á vista da actividade probatoria desenvolta, o certo é que non pode darse por acreditado o feito afirmado, nin moito menos que dita circunstancia fose coadxuvante do afundimento”, destaca.

A maxistrada indica, respecto á alegación de que o barco “deviño innavegable por razón da navegación do buque en zona non autorizada por formación de xeo”, que, mesmo aceptando esa hipótese, “non se acredita pola parte demandada –Mapfre– que dita circunstancia caia fóra da cobertura da póliza e que lexitime a súa oposición ao pago indemnizatorio”.

“Se a afectación ao ángulo de inundación pola tolva de desperdicios do Vila de Pitanxo resultou causa ou non do naufraxio, ou calquera outra diferente apuntada no xuizo, é cuestión que resulta allea a esta controversia civil”, apuntou a maxistrada, que considera que as aseguradoras non aportaron “elementos de proba que permitan identificar unha causa excluínte de cobertura”.

Por este motivo, non quedou acreditada “a concorrencia de feito algún que poida xustificar unha exclusión legal ou contractual para quedar exoneradas da obrigación de indemnizar”. Sobre este punto, a xuíza lembra que, para gozar da presunción de cobertura avalada polo principio de universalidade do risco do artigo 417 da Lei de Navegación Marítima, “ao asegurado bástalle con demostrar que o dano -a perda total do buque por naufraxio- produciuse con ocasión da navegación marítima, sen ter que demostrar a causa exacta, como no presente caso aconteceu”.

A sentenza non é firme e contra ela cabe recurso ante a Audiencia Provincial de Pontevedra.