Nordés: Catro anos de vento fresco para o empresariado galego

¡Ei Tecnófilos! ¿Que pasa por aí? Vamos tentar aprender algo. Porque non todos os aniversarios son iguais. Algunhas son un paréntese; outras, unha declaración de principios. E Nordés —ese vento que limpa as augas cando entra polas rías— cumpre catro anos demostrando que os empresarios galegos tamén sabemos facer comunidade… e facela ben.

A historia é coñecida polos que levamos tempo neste teatro do emprendemento: o peche do Club Financeiro Atlántico deixou a toda unha xeración sen casa. Perdeuse un refuxio onde falar claro, onde compartir dúbidas sen que ninguén te puxese un prezo ou unha etiqueta. E nesa mestura de orgullo ferido e necesidade de futuro naceu Nordés. Naceu por convicción e tamén, por que non dicilo, por afouteza.

Aquilo non foi un proxecto: foi un salto sen rede. Un PowerPoint cheo de ilusión, unhas contas claras e unha lista de socios fundadores que apostaron antes mesmo de ter un local onde sentarse. Os empresarios de verdade non se miden polo que presumen, senón polo que arriscan. E aquí arriscouse moito: capital, prestixio, tempo, noites de pandemia, tensión e un bo puñado de bemoles. Como debería ser sempre na vida real e non nese teatriño «woke» onde todo é gratis e ninguén paga a festa.

Hoxe, catro anos despois, Nordés cumpriu —e nalgúns casos superou— as súas tres grandes promesas fundacionais:

1.Ser punto de encontro

1. Un lugar onde o empresario deixa de estar só. Onde podes levantar a vista do prato e atoparte con alguén que entende exactamente a túa guerra. Onde o erro non te condena, senón que se converte en aprendizaxe compartido. Non hai maior luxo que este: persoas que axudan a persoas, sen pedir nada a cambio.

2.Ser casa de eventos e coñecemento

1. Formación, encontros, debate, inspiración… En Nordés non se ven a quentar cadeira, senón a moverse cara adiante. Porque «xógase como se adestra» e nesta casa o adestramento non falta.

3.Ser voz

Unha voz aínda nova, si, pero firme: a voz dos que crean emprego e prosperidade sen pedir permiso. A voz dos que dan a cara. A voz de quen cre que o futuro de Galicia pasa polas súas empresas e pola meritocracia, non polo subsidio paternalista.

Pero hai un valor invisible que merece ser destacado: a igualdade real. Aquí un autónomo con tres empregados ten o mesmo voto que unha corporación xigante. Aquí ninguén vale máis por levar un apelido ilustre ou por ter máis ceros na conta. Aquí non se ven a mandar, senón a aportar.

Quizais por iso Nordés non só creceu en número, senón en alma. Porque hai vínculos que se forxan falando de marxes… e tamén de medos. Porque cando un empresario comparte unha dúbida existencial e recibe un consello honesto, algo importante repárase dentro.

Catro anos despois, o vento segue soprando. E sopra a favor de quen cre en a unión, na tecnoloxía, na liberdade e na responsabilidade persoal. Sopra para lembrarnos que Galicia ten moito que dicir… se os que a movemos decidimos dicilo xuntos.

Nordés non é un club. É un acto de lealdade entre empresarios.

E a lealdade —non o esquezamos— é a virtude máis importante.

¡Se me tecnoloxizan!