A tecnoloxía sen alma é o novo abismo.

¡Ei Tecnófilos! ¿Que está a pasar por aí? Dicía Heidegger que a técnica non é un mero instrumento, senón unha forma de entender o mundo. Se iso é certo —e sospeito que o é— entón estamos na antesala da maior revolución metafísica da historia: non é que a tecnoloxía vaia cambiar todo… é que xa o fixo. Fai anos que deixamos de preguntarnos “que podemos facer coa tecnoloxía” para entrar nun terreo moito máis inquietante: “que está a facer a tecnoloxía con nós”.

Vamos intentar aprender algo. O problema non é o coitelo, nin o reactor nuclear, nin a IA, nin a robótica. O problema —e a clave— é a alma que o conduce. A ferramenta, en si mesma, é neutra: non sente, non soña, non ama, non dubida. Pero o ser humano si. Ou debería. Por iso a pregunta fundamental non é se a IA é perigosa, é se nós seguimos sendo capaces de distinguir o bo do útil, o correcto do rendible, o humano do eficiente.

A tecnoloxía non é mala. Malo é o baleiro moral. O que asusta non é o algoritmo, senón a ausencia de conciencia en quen o deseña. Unha IA pode salvar vidas… ou borralas. A computación cuántica pode descifrar segredos médicos… ou arrasar coa intimidade humana. A biotecnoloxía pode curar enfermidades… ou fabricar soldados. Nietzsche avisou: se miras ao abismo, o abismo mírate. Hoxe o abismo ten forma de pantalla.

E con todo, sigo crendo no ser humano. E non por inxenuidade, senón por resistencia. Porque no medio desta avalancha tecnolóxica, aínda hai algo que ningunha máquina pode replicar: a capacidade de preguntarnos polo sentido. O sentido non se programa. Nace da dor, da dúbida, da experiencia. Nace cando se apaga o ruído… e acéndese a conciencia.

O 99% da humanidade é decente. Pero o 1% de malos —de HDP— pode provocar cataclismos históricos. Por iso non vale con ter tecnoloxía. Hai que ter principios. Hai que defender a meritocracia fronte á mediocracia. Hai que blindar a dignidade fronte ao bonismo. Hai que lembrar que a lealdade é a virtude máis importante. E hai que aceptar algo fundamental: unha ferramenta non nos fará mellores… só nos fará máis poderosos. A diferenza entre un e outro está na alma.

Quizais a gran batalla deste século non será tecnolóxica, nin política, nin económica. Será espiritual. Entre quen cren que o ser humano é prescindible… e quen cremos que é irremplazable. Entre quen queren programar conciencias… e quen seguimos utilizando a conciencia para programar o mundo.

Porque o que de verdade dá medo non é que a máquina pense. É que o ser humano deixe de facelo. E entón, si. A tecnoloxía será o novo abismo. Pero aínda estamos a tempo.

¡Se me tecnoloxizan!