Gripe no PSOE

Estamos no inverno e nótase. Aínda que o frío aínda non arrecia, a gripe volve poñernos en alerta, tocando unha fibra moi sensible que nos lembra a nosa fragilidade en forma de conato de pandemia. Regresan tamén as máscaras, e con iso o distanciamento, as aprensións e a alerta ante a tose allea. A pesar da cautela, acabas non sabendo se a tes ou non ata que a gripe te acabe derrubando, inexorablemente.

Toso, logo existo

O PSOE está constipado e parece non querer sabelo nin aceptalo. Esta situación de pregripe xeneralizada que xa se está cobrando un gran número de vítimas e que parece non ter fin, vén dun anterior período de incubación xa relativamente longo. Desde o final do último goberno de Zapatero, o que hoxe son consecuencias, no seu momento foron causas; como ben se sabe, daqueles lodos, que xa non po, veñen as riadas.

Máis alá das situacións de acoso, absolutamente reprobables, o Partido Socialista atópase afectado, polo menos, de cinco síntomas larvados con anterioridade e que, no seu momento, non se quixo ou non se soubo abordar. Voces internas houbo no partido que quixeron afrontar os retos do progresismo do século XXI, voces hoxe xa acaladas, pero que foron desoídas ou simplemente relegadas.

Paisaxe antes do trancazo

Cinco son as características do virus da influenza que derivarán nunha gripe xeneralizada que pode acabar derrubando ao PSOE, a pesar da habilidade para o uso da máscara por parte do seu máximo dirixente:

• 1.- O partido, dono do Goberno. Ferraz, supoñemos que termo derivado do latín ferrum (ferro), exerce con “man de ferro” sen tan sequera “luva de seda”, o control tanto do partido como do Goberno. Ante a gripe, non hai “saúde de ferro” que valga.
• 2.- O caudillismo e a embriagadora melodía mediática. Saír nos medios, a calquera prezo, devalúa a mensaxe. Exporse en público, soe axudar á dispersión do virus, salvo que se estea previamente vacinado. Pero o medio xa non é a mensaxe, como a gripe non só é ter o virus, digan o que digan os “guruses” en Tik Tok.
• 3.- Darse a man a un mesmo. Co aluvión de escándalos e cuestionamentos nos que constantemente se ven involucrados os membros tanto do partido como do Goberno, a solución é estreitarse a man entre os mesmos infectados, o que fai que a propagación do xerme aínda se volva máis estendida.
• 4.- Exporse en lugares públicos. Sobre todo, cando se manifestan posturas que negan a existencia do contaxio. Ao virus tráenlle sen coidado as negacións sobre a súa presenza; actuará igual, e cantos máis receptores posibles haxa ao redor do infectado, máis contaxios se producirán.
• 5.- A dor de cabeza que presaxia a caída. O virus eclosiona xa como evidencia cando alguén che di ás claras, “tes moi mala cara, non será que tes a gripe?” Ao que se soe contestar, “a verdade é que me doe un pouco a cabeza”. Por confianza, o aviso soe provir dos máis achegados, que, neste caso, son, ou dos familiares, como Yolanda Díaz, ou dos veciños do rellano, como Aitor Esteban. Ou de ambos.

A solución: terse vacinado

Contase como anécdota reveladora do carácter austero de Pablo Iglesias e como personificación dos vellos (que non antigos) ideais republicanos aquela que se refire a un suceso ocorrido pouco despois de asinar a súa primeira acta parlamentaria o 10 de xuño do ano 1910. Sucedeu 31 anos despois de fundar o PSOE, tempo que reflicte un dos mencionados trazos esenciais do republicanismo (para esquecemento do rei emérito), a paciencia, o xa maduro tipógrafo foi acusado inxustificadamente de traizoar os ideais que defendía “en sede parlamentaria”. Un xornal de adscrición católica de título O Debate, acusouno inxustamente de acudir ao parlamento envolto nun caro e luxoso abrigo de peles. A Iglesias, home sinxelo e austero, quen gastaba só dous traxes, un de estío e outro de invernía, aquilo soubo tan mal que non volveu usar gabán, chegando incluso a pasar frío para non verse acusado de tamaño desafuero e inconveniente dispendio.

Despois do obrigado descanso gripal, ao PSOE non lle vai quedar outra solución que volver a abrigar a Pablo Iglesias, ao seu, claro. E a vacina, en formato de refundación terá que ser das novas, das de ARN mensaxeiro, composta, polo menos, de catro elementos básicos: austeridade, consideración, disidencia e honradez.

Nota: As novas vacinas de ARNm ensinan ás células a crear unha proteína viral para xerar inmunidade desde dentro, adestrando así ao sistema inmunolóxico; non se basean, como a vacinación clásica, en inocular virus atenuados, debilitados, practicamente mortos.