Non é que non haxa alternativa, é que non queren que a haxa

¡Ei Tecnófilos!, ¿qué está a pasar por aí? O artigo asinado por Nieves Lagares Díez, titulado “España sen alternativa”, encerra varias lecturas dignas de disección quirúrxica. Vamos por partes, sen anestesia.

A tese central da autora parece ser que Feijóo fracasou como líder da oposición e que o PP non é unha alternativa creíble ao actual goberno de Sánchez. E faino subliñando a soidade parlamentaria do PP, a súa proximidade (explícita ou implícita) a Vox, e a dificultade de construír unha maioría alternativa sen cruzar liñas vermellas como Puigdemont. Ata aquí, nada que non fose xa repetido polos tertulianos máis convencionais do establishment mediático.

Pero convén tirar do fío: ¿de verdade non hai alternativa… ou é que non interesa que a haxa?

A ‘soidade’ do PP como argumento circular

O artigo agarra a que a intervención de Feijóo no Congreso “uniu ao Goberno e evidenciou a soidade do PP”. Pero iso non é unha novidade; é, de feito, unha foto fixa do Congreso desde o principio de lexislatura. O curioso é que se converta esa situación en argumento de peso contra a alternativa, cando o realmente grave é que o Goberno necesita apoiarse en Bildu e nos herdeiros do procés para seguir respirando. ¿E iso si é “normalidade democrática”? ¿Estamos de broma?

O perigo de mesturar frustración con falta de alternativa

A autora admite que o discurso de Feijóo está cargado de “cabreo, frustración e medias verdades”, unha mestura que, segundo ela, só serve para “alimentar a Vox”. Pero iso é unha simplificación interesada. O cabreo vén dunha cidadanía farta, non só da corrupción socialista —que parece que só “afecta ao votante de centro”— senón tamén do uso sistemático do poder para blindarse legalmente (lei de amnistía, control do CGPJ, manipulación de medios). O problema non é o ton do discurso opositor, senón o cheiro do oficialismo.

Vox, o comodín do medo

É chamativo como o artigo debuxa a Vox como o espectro que impide calquera alternativa real. Segundo este relato, calquera intento de construír maiorías alternativas acaba desembocando inevitablemente na “xeometría variable da ultradereita”, e polo tanto é ilexítimo. Pero non se aplica o mesmo rasero cando o PSOE pacta cos máis antiespañoles do arco parlamentario. ¿Dobre vara? Máis ben sí. Accéptase que Bildu e Junts sexan “instrumentos de estabilidade”, pero Vox é anatema. É un argumento débil e perigosamente sectario.

Ayuso como disonancia

Lagares apunta que Isabel Díaz Ayuso impón a súa estratexia en Madrid e que iso arrastra ao PP fóra do centro. Pero ¿de verdade alguén cre que España necesita máis “centrismo tibio”? O que falta é unha oposición con coraxe, non con sonaxeiro. Ayuso non é o problema; de feito, representa unha liña política clara que saca resultados contundentes. ¿Será iso o que molesta?

O falso dilema: Feijóo ou nada

O texto conclúe que “non hai alternativa en España” porque Feijóo converteuse en fogos artificiais. Pero esa visión nega o verdadeiro drama: non é que non haxa alternativa, é que non se lle quere permitir crecer. Ponse o foco nas súas limitacións, nos seus erros tácticos, pero non se recoñece o muro mediático e político ao que se enfronta calquera opción que pretenda poñer fin ao sanchismo e os seus socios Frankenstein.

En definitiva, o artigo, con vestimenta de análise, actúa como un bálsamo para xustificar o inxustificable: a permanencia dun goberno que cruzou demasiadas liñas vermellas. Se España “non ten alternativa”, non é por falta de candidatos, é porque o sistema está deseñado para que calquera intento de alternativa lexítima sexa criminalizado, caricaturizado ou desprezado.

Do que nos queda entón non é resignación, senón valentía. Porque cando din que “non hai alternativa”, o que queren dicir é que non queren que a haxa.

¡Sestémome tecnoloxizados!