Actualizado
Comentarios
Sen condutores, sen país
A redución de xornada, aceptada polo 80% dos españois segundo o CIS, non é un logro, é un síntoma, o síntoma dun país que quere traballar menos e cobrar máis
La vicepresidenta segunda y ministra de Trabajo, Yolanda Díaz, durante una sesión de control al Gobierno en el Senado, a 10 de junio de 2025, en Madrid (España). A. Pérez Meca / Europa Press
Comentarios
¡Ey Tecnófilos! ¿Qué está pasando por ahí? España precisa 30.000 condutores e cálcúlase un déficit de 116.000 para 2028. E mentres o sector do transporte se asfixia, o Goberno decide que o mellor é reducir a xornada laboral. A isto chámanlle progreso. Un condutor internacional faría 8.000 quilómetros menos ao ano. Unha empresa con 100 camións perdería máis dun millón de euros de facturación anual. Pero claro, iso en Excel non sae mal ata que o cliente alemán ou francés leva a mercadoría cun transportista portugués que non xogou a ser sindicalista. Así funciona a competitividade no mundo real.
A plantilla actual envellece. A idade media dun condutor de camión de longa distancia é de 52 anos. Non hai relevo xeracional. O traballo xa non interesa. Vivimos nun país onde a metade dos mozos non quere facer traballos “duros”, ainda que temos o dobre de paro xuvenil que a media da OCDE. Aquí ninguén quere ser condutor, camareiro ou agricultor. E non porque non haxa traballo. É porque nos cargamos o valor do esforzo. E porque se normalizou vivir de axudas, subsidios e paguitas.
O transporte por estrada move dous terzos das nosas exportacións. Sen transporte, non hai confianza na entrega, non hai vendas, non hai clientes. Se se rompe a cadea loxística, non é que suban os prezos, é que directamente cae o sistema produtivo. Pero oído, iso si, traballando media hora menos ao día. Esta redución de xornada, aceptada polo 80% dos españois segundo o CIS, non é un logro. É un síntoma. O síntoma dun país que quere traballar menos e cobrar máis. E iso non é unha política laboral. É un suicidio económico.
O sector sobrevive grazas á inmigración. Só un de cada cinco condutores é español. Romanía, Bulgaria, Turquía, Marrocos, Colombia ou Ucraína sosteñen as nosas flotas. Incluso estase considerando formar a distancia a persoas en Latinoamérica para que cheguen aquí xa adestradas. ¿Ata cando se pode estirar este parche? Porque iso é o que é: un parche. Roubar man de obra a outros países non é unha estratexia de futuro.
E para colmo, formarse como condutor non é inmediato. Fai falta carné, curso CAP de polo menos 140 horas e renovación obrigatoria cada cinco anos. Non é traballo para calquera. É unha profesión. Pero deixamos de tratata como tal. Os mozos queren teletraballo, tempo libre, estabilidade. Ninguén quere pasar días fóra da casa nunha cabina de camión percorrendo Europa.
Estamos xogando con lume . Reducir xornada neste contexto é un erro estratéxico de primeiro orde. Afecta á produtividade, á loxística, á economía nacional. E o peor: fai que moitos clientes deixen de confiar en nós. O transporte non é un gasto, é a columna vertebral de calquera economía. E sen columna, non hai país que se manteña en pé.
¡Se me tecnoloxizan!
