“Confesión dun liberal sen complexos”

¡Ei tecnófilos! ¿Que está pasando por aí? Non sei se o meu é un pecado ou unha bendición, pero confésollo: son liberal. Creo en menos Estado e máis sector privado. Non é un eslogan, é unha convicción que levo tatuada na miña forma de vivir, de traballar e de entender o mundo.

Levo máis de trinta anos traballando para unha multinacional de talla mundial. Non direi o seu nome —a discreción é parte da súa relixión—, pero si direi que con ela aprendín máis de economía, de xestión e de vida que en calquera universidade. Esa empresa ensinoume que o respecto gánase con resultados, non con palabras baleiras.

Coñezo persoalmente ao seu dono. E non exagero se digo que as súas frases marcáronme tanto como os golpes da vida. Ten esa capacidade innata de adiantarse ao tempo, de ver o que outros non ven, de escoitar máis do que fala. E cando por fin fala, faino coa contundencia de quen leva sentido común na vea. Ese home representa o que para min é un verdadeiro empresario: alguén capaz de elixir aos mellores, de facelos aínda mellores e, si, de facelos ricos.

Nesa multinacional aprendín que a competitividade non é un eslogan, é un dogma. Que a tecnoloxía non se contempla como un gasto, senón como a ferramenta para sobrevivir. Alí cada pouco tempo hai unha revolución tecnolóxica interna, un sacudón que te obriga a adaptarte ou morrer. E vin como escoitan a calquera que veña con unha idea nova, como subcontratan talento sen complexos, como buscan sempre facer máis con menos. Esa cultura do esforzo silencioso, sen postureo, sen lumes de artificio, é a que nos fai falta neste país.

Porque aquí, en España, o contraste é doloroso. O Estado compórtase como un cliente moroso que nunca paga, que sempre pon escusas e que ademais pretende dar leccións de xestión. Recada antes de que produzas, afúndete en papeis inútiles e protexe aos mediocres. E dígoo con todas as letras: si, hai corrupción no sector privado, pero no sector público —sobre todo arriba, na cúpula— a corrupción é o pan noso de cada día.

Non exagero. Só hai que ver a corte de chiringuitos políticos que creamos: observatorios que non observan nada, ministerios duplicados, asesores a dedo, fundacións que non producen máis que informes para xustificar a súa existencia. E mentres tanto, o absentismo laboral no sector público é case un 50 % maior que no privado. Unha sangría que este país non pode permitirse.

E para máis inri, ao presidente do Goberno e aos ministros págaselles unha miseria, un salario de chiste para quen debería ser o consello de administración do país. Un insulto á intelixencia. ¿Cómo pretendemos atraer talento se non premiamos a excelencia tamén en política? É simple: deberían ser os mellores pagados de España, pero cun variable feroz atado a resultados medibles: crecemento do PIB, redución de débeda, investimento en innovación. Só así virían os mellores e non os mediocres que hoxe fan carreira a golpe de eslogan.

Sei que o que digo molesta. Pero é a verdade. España está atrapada nunha maraña de burocracia absurda: permisos que tardan anos, licencias duplicadas en ventanillas distintas, normativas que cambian cada lexislatura e que ninguén entende. Aquí montar unha empresa leva máis tempo que quebrala. E así nos luce o pelo: paro xuvenil polas nubes, débeda récord, fuga de talento.

Mentres tanto, eu sigo mirando ao meu cliente multinacional e penso: ¿por que non imitamos o que funciona? ¿Por que non convertimos ao Estado nun cliente esixente, que paga ben e esixe resultados? ¿Por que seguimos empeñados en soster a un elefante gordo e torpe, lento, custoso e ruidoso, cando o que necesitamos é un guepardo áxil e competitivo, capaz de adaptarse, innovar e sobrevivir?

Non quero que se me malinterprete. Non son un talibán do mercado. Hai cousas que deben estar nas mans do Estado: a defensa nacional, a xustiza e a obriga de lexislar e facer cumprir as leis. Nada máis. O demais debe ser competencia, liberdade e responsabilidade.

E dígoo sen rodeos: estou en contra das subvencións. Son opio para a mediocridade, muletas para quen non quere andar. O Estado non debe regalar diñeiro, debe deixar de poñer paus nas rodas e permitir que a xente faga o que mellor sabe facer: crear, arriscar, prosperar.

Trinta anos aprendendo da empresa privada ensináronme que a prosperidade nace cando se premian os resultados e non cando se blindan os privilexios. E esa é a miña confesión: son liberal. De raza. Dos que cren que un país que confía no seu Estado morre de burocracia, pero un país que confía na súa xente vive de liberdade.

O demais, créanme, son só cantos celestiais.

¡Se me tecnoloxizades!