Actualizado
Comentarios
“Orgullosos de 2,2 millóns de salario mínimo vital”
En lugar de analizar por que tanta xente necesita un subsidio para chegar a fin de mes, o relato oficial convérteo nun "éxito social".
La ministra de Inclusión, Seguridad Social y Migraciones, Elma Saiz, interviene durante una jornada para conmemorar los cinco años del Ingreso Mínimo Vital- Marta Fernández / Europa Press
Comentarios
¡Ei Tecnófilos! ¿Que está a pasar por aí? ¿En que tipo de país cabe que o Goberno se orgulleza de ter 2,2 millóns de persoas cobrando unha axuda asistencial para poder subsistir?, ¿en que cabeza cabe que iso se venda como un logro?, ¿desde cando vivir do Estado converteuse nunha medalla e non nun síntoma de fracaso colectivo? Pois en España, amigos.
En vez de analizar por que tantísima xente necesita un subsidio para chegar a fin de mes, o relato oficial convérteo nun “éxito social”. Como se o obxectivo non fose que cada cidadán teña un traballo digno, senón que aprenda a sobrevivir co xusto mentres o Estado lle dá a palmadiña nas costas.
E ojo, que a cousa ten truco, porque moitos deses 2,2 millóns que cobran o Ingreso Mínimo Vital, tamén fan as súas ñapas en B. Un traballiño sen factura por aquí, unha chapucilla en metálico por alá… E así se pecha o círculo perfecto do acomodo: paguiña + economía sumerxida = comodidade sen compromiso.
¿O resultado?:
- Falta man de obra.
- Sobran escusas.
- A cultura do esforzo evapórase.
- E os que tiran do carro pagan a festa.
Entrementres, o Goberno aplaude. Porque canto máis dependes, menos protestas.
E canto menos protestas, máis dócil es. Non é igualdade. É igualar por abaixo. É institucionalizar a mediocridade. É asfixiar ao que emprende para sosteñer ao que se resigna. Isto non é xustiza social. É unha trampa. Unha trampa na que caímos como país… e da que algúns non queren saír.
¡Tecnolóxicenvos!
