Sinto moito, pero non podo continuar con esa solicitude.

¡Ei Tecnófilos! ¿Que está a pasar por aí? Fai non tanto, falar de curar todas as enfermidades era como vender fume con bata branca. Pero hoxe, cando Demis Hassabis, CEO de DeepMind, solta que a intelixencia artificial comprimiu mil millóns de anos de esforzo científico en só catro, xa non soa a ciencia ficción, senón a versión beta dun novo paradigma biomédico.

Si, leíches ben: mil millóns. Non é un fallo de redondeo nin unha exaxeración de vendedor de crecepelo. Esa é a magnitude do salto que, segundo Hassabis, demos grazas á IA. E non é só unha frase bonita para levantar roldas de investimento. O tipo está respaldado por unha lexión de redes neuronais artificiais que xa predín como actúan certos medicamentos cunha precisión brutal. Acelerando ensaios clínicos, personalizando terapias e deseñando fármacos desde cero. É a medicina feita código.

Pero o que realmente che fará agarrarte á cadeira é o outro: o testemuño de Derya Unutmaz, inmunólogo e experto en longevidade, quen coquetea coa posibilidade de retrasar a morte de forma indefinida. A súa tese, apoiada tamén por modelos de IA, suxire que, se logramos vivir cinco anos máis, probablemente gañemos outros dez. E se nos mantemos con vida durante eses dez, pode que a morte biolóxica deixe de ser un feito… e pase a ser unha opción. Como reiniciar o router.

Loucura. Distopía. Herexía biolóxica. Chámalle como queiras. Pero o certo é que xa hai algoritmos rastrexando marcadores inmunolóxicos que predín con antelación enfermidades que aínda non mostraron síntomas. Sistemas que recomiendan alimentos e rutinas con precisión cirúrxica para reverter o deterioro celular. Ferramentas que identifican mutacións canceríxenas antes de que se volvan letais. Non falamos de promesas a longo prazo. Está a pasar agora.

E aquí vén o dilema: se morrer deixa de ser inevitable, ¿seguiremos vivindo como se o fose? ¿Quen será o primeiro en asumir que o deadline se pode negociar? ¿E quen poderá pagar o prezo desa negociación?

Quizais non estemos tan lonxe de tratar a vellez como o que algúns científicos xa denominan “unha enfermidade curable”. E se é curable, tamén é programable, editable e, polo tanto, evitable. A morte convértese entón nun bug. Un fallo de sistema. Unha obsolescencia que, co parche adecuado, podería eliminarse.

Pero ojo: isto non é inmortalidade de cómic nin pastillas máxicas para vivir eternamente como momias rejuvenecidas. É un proceso brutalmente científico, cheo de ética, datos e algoritmos. E tamén de preguntas sen resposta. ¿Que sentido ten a vida sen morte? ¿Como se sostén unha sociedade con individuos que non desaparecen? ¿E se a IA alonga a vida, pero só para uns poucos?

Á fin, máis que un desafío médico, é un desafío filosófico. Porque quizais non tememos tanto á morte como ao prezo que pode ter deixar de morrer.

¡Se me tecnoloxizan!