Alcoa cambia o chip en San Cibrao: prevé que a planta de aluminio "cubra as perdas" que xerará a alúmina

A directora financeira de Alcoa, Molly Beerman, participou este xoves nunha conferencia organizada por Jefferies para analizar a situación e o horizonte inmediato da compañía, que ten en San Cibrao (Lugo) un dos puntos quentes da súa capacidade global de produción. A planta da Mariña atravesa un longo proceso, en ocasións ata tortuoso, para volver á viabilidade e evitar un peche que estivo en varias ocasións sobre a mesa, o que suporía clausurar a última planta de aluminio primario de España. No camiño, o complexo viviu dous cambios de propiedade. Primeiro coa saída da australiana Alumina Limited da refinería coa absorción por parte de Alcoa do seu socio. Despois, co acordo con Ignis EQT, ao que vendeu o 25% das dúas plantas.

Esta alianza outorgou ao grupo de Pittsburgh liquidez para reactivar a factoría de aluminio. E con liquidez gánase tempo para que cúan o resto de condicións que a compañía xulga imprescindibles para o futuro do complexo, como o incremento das compensacións por CO2 ou a construción dos parques eólicos para abastecer as instalacións.

Beerman mostrouse optimista respecto á folla de ruta actual. A tamén vicepresidenta de Alcoa está convencida de que, cando a fábrica estea a plena capacidade, o que non sucederá ata mediados de 2026 polo apagón eléctrico de abril, volverá ser rendible. A maior preocupación está agora na planta contigua, a de alúmina.

Tensións de liquidez

“A refinería está xerando perdas económicas. E, o que é máis importante, está xerando perdas de efectivo porque estamos a investir moito capital alí“, advertiu a directiva. Fixo referencia á ampliación da balsa de lodos vermellos, autorizada pola Xunta o pasado febreiro, e á preparación do terreo para o seu futuro peche e restauración. É dicir, non se trata só dunha provisión para desmantelamento, á maneira das instalacións enerxéticas, senón dunha inversión sobre o terreo para posibilitar a futura clausura, segundo explicou Beerman. “A boa nova é que a reanudación (da planta de aluminio) vai ben. A mala nova é que teremos certa presión de liquidez ata que se reinicie por completo“, concluíu a directora financeira de Alcoa.

O efectivo está sendo un elemento central nos últimos capítulos da crise de San Cibrao. Serviu mesmo como conta atrás para o peche do complexo, cando a compañía dixo que non estaba disposta a poñer un dólar máis e que se acababan os fondos sen un plan de futuro á vista habería que “tomar decisións difíciles”, en palabras do presidente, Bill Oplinger. O acordo con Ignis EQT tivo, entre outras vantaxes, que permitiu inxectar 100 millóns de liquidez (75 millóns de Alcoa e 25 de Ignis) para desenvolver a folla de ruta actual. Tamén a liquidez provocou unha das últimas desavenencias cos sindicatos, pois o fabricante pretendía reforzala coas fondos comprometidos para investimentos en equipamento para a fábrica, como o forno de cocción de ánodos.

A salvación está no aluminio

A factoría de alúmina perdeu 300 millóns entre 2023 e 2024, segundo as contas da sociedade que controla a planta, Alúmina Española. A directora financeira de Alcoa cre, con todo, que o desempeño da fábrica de aluminio poderá cubrir os números vermellxs. Non agora, pois este exercicio prevé un resultado negativo entre 90 e 110 millóns de dólares. E tampouco o ano que vén. Pero, si en 2027 e 2028, cando a fundición debería estar funcionando o exercicio completo con plena capacidade.

“Ao analizar as perspectivas para 2027 e 2028, vemos sen dúbida unha posibilidade de que a fundición compense as perdas (da alúmina)”, afirmou Beerman. “A plena capacidade, a fundición será rendible, xerará efectivo e, con tempo, será suficiente para cubrir as perdas da refinería”, insistiu. Anos atrás, a planta de alúmina, alimentada a través do gasoduto da Mariña de Naturgy, foi un refuxio para Alcoa da hostilidade dos prezos eléctricos do aluminio. Isto acabouse na última crise enerxética, cando a compañía optou por reducir á metade a produción ante a escalada do gas. Agora a situación deu un xiro, e é o aluminio o que pode saír ao rescate da súa instalación veciña.

Amor e electricidade en San Cibrao

A vicepresidenta e responsable financeira de Alcoa tivo, en todo caso, palabras de eloxio cara ao complexo de San Cibrao, que ata hai pouco o seu grupo pretendía pechar. Dixo que España e os empregados conformaban un “activo fundamental”, pois tiñan unha gran cualificación para xestionar tanto a fundición (aluminio) como a refinería (alúmina). “Se non fose polos problemas enerxéticos de España, estaríamos felices de seguir xestionando ese activo”, asegurou.