A tradución ao galego do texto “Plató Moncloa” é “Plató Moncloa”. Debido a que é un nome propio, permanece igual en ambos idiomas.

O verán é época de descubrimentos, ás veces por mera casualidade ou mesmo por aborrecemento. Trasteando na internet, atopei de súpeto o documental “Moncloa. Catro estacións”, agora xa, en aberto; unha produción de The Pool e Secuoya Studios, como non, auspiciada polo xornal El País. E si, confeso que me embulí, totalmente absorto, nunha única tarde nos catro capítulos da haxiografía fílmica do presidente Sánchez coa escusa do decorado de Moncloa.

Repasemos ben o guión do exaltatorio, pero non con fondo musical de Vivaldi, non, con algo máis actual e ao caso, con banda sonora a base do ritmo máis sandungueiro de Los Manhattan Transfer e a súa inesquecible “Eso es el amor”; na realidade, canción composta polo bonaerense Pepe Iglesias El Zorro alá polo 1956. Un cha-cha-cha sobre o proceso amoroso, sostido nas estacións do ano, constatación do progreso no seu deterioro.

Primavera, a espera

Ni un minuto pasa ata que fai a súa aparición o verdadeiro protagonista do docudrama, o presidente Sánchez. De costas ao principio, para manter a tensión fílmica e o misterio, incluso antes dos propios créditos, debemos esperar un pouco, non moito, até que, por fin, nos acabe revelando os segredos da política internacional, abordados con estilo, intelixencia, e, por que non, até certo desdén ante a falta de liderado efectivo dos principais dirixentes europeos. Se é que… Sánchez trata igual a tirios e a troyanos, ás alturas e ás baixuras, é o que ten estar por enriba de case todo. Repaso arquitectónico a edificios e aos membros do Goberno. No fondo, a pesar dos inmensos logros, Begoña e mais eu somos así, tal e como nos vedes; a pé de rúa. Familiaridade á par que pose, todo naturalidade. Iso, velaí, que somos así, o que se ve case normais. Moncloa forma parte xa do escenario Sánchez, e non ao contrario. Aplausos.

Verán, a man

Seguimos cun reparto cheo de figurantes cheo de sociatas. Non existe un pasado con presidentes do Goberno español antes que Sánchez; son os fantasmas de Moncloa, só presentes nos retratos, case como Biden. Por certo, ningunha imaxe ou mención ao rei Felipe VI. Pouca gravata, Sánchez marca estilo casual, a informalidade impostada. Voz en off do propio presidente, presenza protagónica até no son, non vaia ser que o espectador se esqueza de quen manda; ou quen nombra, como ao fiscal xeral do Estado. Pero, ao final, todo acaba en cauce; en Moncloa hai un bunker. E funciona. Sánchez aparece pouco, pero sobre todo en xogada de regate, para meter, ao final, gol, como os bos dianteiros rematadores, eses que teñen o olfacto do que sabe esperar o momento, o seu momento. E en inglés, para que non se diga que non hai altura internacional. Ninguén nunca preto con maior altura que o presidente, todo medido; e mediano. Alocución na SER, como non. Todo son axudas.

Outono, un rebento

O presidente é tan natural, case tan normal, que até ten fillas, e non as agocha, ainda que non aparecen. E Begoña, fugazmente, xa que fai un papel secundario, atrás, sempre. Visto o visto, lévalle. En contraposición, ante o atribuído escurantismo das actividades da consorte, Moncloa, portas abertas. A cidadanía, en casa, como unha máis da familia, cun cicerone de luxo, o propio presidente. Ten tempo para todo, incluso para mesturarse co pobo, o seu pobo. Ao final, para que nos imos enganar, a Moncloa é el. E grazas ao gabinete da Secretaría de Estado de Comunicación, todo isto sábese, o que é necesario que se saiba, o que debe saberse; non hai nada que ocultar, para que! Ao final, acabarase sabendo. Comunicación, esa é a chave, inundar de información irrelevante para que pareza que todo se sabe e se coñece. E, iso si, moita transición ecolóxica, máis cambio climático, non esquecéndose da cumbre do clima, cumprindo así cos preceptos da ultramodernidade; iso si tamén, con desprazamento continuado en avión.

Inverno, un inferno

Ao final, a personal labor de goberno coas súas paralelas vías de servizo é de unha intensidade dificilmente soportable, heroica, case un inferno. Por iso, hai que estar preparado. O presidente adestra, sae a correr, só, como nun anuncio de Decathlon. O inverno está aí, frío e desafiante e hai que estar á altura. A altura, sempre a altura, pero hai equipo, a palabra e as imágenes máis utilizadas durante todos os episodios apelan sempre ao equipo. Gregarios, fieis escudeiros, arroupando ao xefe. E o equipo funciona como un reloxo, ás probas me repito. Todos e todas axudando a sacar adiante os Orzamentos Xerais do Estado. Empeño vano, iso si, pero todo será culpa da oposición, por non facer equipo. E Comunicación sempre atentos, que hai moito que argumentar, moito que apoiar, moito.

Catro episodios que non dan para máis, nin para menos, que 45 minutos cada un á maior gloria de Pedro Sánchez. ¡Non sabemos ben o que temos, na realidade, a sorte que tivemos! Até sae, en algúns momentos, Santos Cerdán, sen censuras. Agora xa, ¡Que máis dá! A capacidade multitarefa do presidente permítelle até ter escrito o gui&oacute…