Actualizado
Comentarios
O arte de dialogar con un mesmo
Yolanda Díaz converteu a confrontación coa patronal nunha sinal de identidade. É o seu combustible político. Canto maior a tensión, máis se reforza o seu relato de traballadores fronte a empresarios, de virtude fronte a interese.
La vicepresidenta segunda y ministra de Trabajo y Economía Social, Yolanda Díaz, interviene durante un pleno en el Congreso de los Diputados, a 10 de septiembre de 2025, en Madrid (España). Jesús Hellín / Europa Press
Comentarios
A patronal levantouse da mesa. E non porque tivese présa, senón porque, máis que mesa, atopáronse cun atril. A ministra de Traballo convoca a “dialogar”, pero entende o diálogo como unha rolda de prensa con público. CEOE e Cepyme dixeron basta, e por primeira vez en moito tempo o xesto ten máis valor simbólico que práctico: non se pode negociar cando o resultado está escrito de antemán.
Yolanda Díaz converteu a confrontación coa patronal nunha sinal de identidade. É o seu combustible político. Canto maior a tensión, máis se reforza o seu relato de traballadores fronte a empresarios, de virtude fronte a interese. Tan bo para a súa parroquia como letal para o consenso. Polarización en ciclo continuo.
A ministra insiste en que Europa obriga a reformar o despedimento. Cita a Carta Social Europea como se fose un regulamento comunitario e omite un pequeno detalle: non o é. O Comité Europeo de Dereitos Sociais emite ditames, non sentenzas, e o Tribunal Supremo español xa dixo que a nosa lexislación cumpre os estándares internacionais. Pero a precisión xurídica nunca foi boa compañeira do populismo regulador. O importante é parecer europeísta, aínda que o resultado sexa un país máis inseguro para contratar.
Se o despedimento deixa de ser previsible -se un xuíz pode valorar a idade, o xénero ou a empregabilidade do traballador para decidir a indemnización-, o risco de contratar dispárase
Porque iso é exactamente o que está en xogo. Se o despedimento deixa de ser previsible -se un xuíz pode valorar a idade, o xénero ou a empregabilidade do traballador para decidir a indemnización-, o risco de contratar dispárase. Non é ideoloxía, é microeconomía aplicada: maior incerteza, menor investimento, menos emprego. Mentres tanto, o Ministerio de Traballo segue a súa carreira reguladora: endurecer o rexistro horario, subir o SMI, eliminar a absorción de pluses e abrir debates sen medir o seu impacto real nas pemes. A ministra fala de “progreso”, pero nas nóminas chámase “custo”. E as empresas pequenas xa esgotaron a súa marxe de elasticidade.
Díaz mantén cos sindicatos unha complicidade case coreográfica: son os primeiros en coñecer os borradores, os socios de cada anuncio e, a miúdo, os autores do guión. A patronal, en cambio, cumpre o papel de antagonista necesario, o inimigo útil que dá sentido ao relato. Non é casualidade: en política, o adversario é tan valioso como o aliado.
E convén recordalo: a patronal ten poderosos argumentos. A subxectividade no despedimento non é xustiza social, é inseguridade xurídica. E a inseguridade xurídica é o peor imposto que pode pagar unha economía. Hai reformas que crean dereitos; e outras que só crean dúbidas.
