Opinión

O Estado compórtase como un cliente moroso que nunca paga, que sempre pon escusas e que encima pretende dar leccións de xestión; recada antes de que produzas, sumírxete en papeis inútiles e protexe aos mediocres.

As empresas galegas non se opoñen a mellores condicións laborais, senón a reformas que non respectan o diálogo, a realidade de cada sector e a lóxica produtiva.

O documental "Moncloa. Catro estacións" son catro episodios que non dan para máis, nin para menos, que 45 minutos cada un á maior gloria de Pedro Sánchez. Ata sae, en algúns momentos, Santos Cerdán, sen censuras.

A homonoia non significa que todos pensemos igual, senón que aceptemos as nosas diferenzas e, a pesar delas, decidamos convivir.

O talento sénior non é un custo prescindible, senón un recurso imprescindible para sosteñer a produtividade, a innovación e o propio sistema social.

Se algo puxeron de manifesto os devastadores lumes ocorridos nesta canícula de 2025 é que a cantidade fai a calidade. 400.000 hectáreas arrasadas, é dicir, 4.000 quilómetros cadrados pasto das lapas case en medio mes. Practicamente unha provincia como Pontevedra.

Pasamos de admirar a empresarios que erguían fábricas, cadeas de distribución ou imperios industriais a idolatrar a tipos que se gravan desde un Lamborghini alugado, explicando como facerte millonario "coa mentalidade correcta".

As imaxes de hectáreas calcinadas, aldeas ameazadas e equipos de extinción desbordados repítense como unha dolorosa rutina que erosiona non só a paisaxe, senón tamén a confianza na nosa capacidade colectiva para xestionar un recurso estratéxico.

O noso ministro do ramo dos transportes non desiste no seu empeño de educarnos; tira de sabiduría e utiliza o sarcasmo tamén con outro fin, activar as nosas descansadas neuronas veraniegas e prepararnos para poder entender que iso de estar de vacacións sobrevaloradas non vai con el.