Réquiem por un home bo
Para aqueles que tivemos a sorte e o privilexio de coñecelo, ao final, o que a José María Castellano lle gustaba ser era un humilde profesor universitario metido a xestor, iso si, de grande éxito, que personificaba a proximidade e a bonhomía feita sorriso.
José María Castellano / EFE
Comentarios
Hai momentos nos que a vida che susurra ao oído, entre a voráxine da existencia cotiá, que, ao fin, pois que todo, un día ou outro, acaba. Hai persoas que, faltando e a pesar do acostumado da vital e inevitable separación, a súa ausencia nótase coma ese pequeno corte que se produce manipulando un folio. Hai noticias que, a pesar da sorprendente convulsión actual, non deberían publicarse. Ai!, que se nos foi José María, Caste, para os amigos e tamén para os inimigos, non sendo este o caso.
José María, para quen tivemos a sorte e o privilexio de coñecelo, ao final, o que a el lle gustaba ser, un humilde profesor universitario metido a xestor, iso si, de gran éxito, personificaba a cercanía e a bonhomía feita sorriso. Con xesto circunspecto e, malia iso, sempre presto a facerche sentir cómodo na súa presenza, representaba como ninguén a sinxeleza e a modestia; ata desde o nacemento trasladou o plural ao segundo plano, cun singular ao inicio, Castelán, e un colectivo como segundo apelido Ríos.
Emineza gris
E sería neste segundo plano, sempre con afán de servizo, no que se movería con comodidade Caste. Como aquel fraile, o pai José, de nome real François Leclerc du Tremblay, descrito por Aldous Huxley na súa biografía de título “Emineza Gris”, conselleiro do conselleiro Richelieu, quen elevou o posto de lugartenente á categoría de universal. Desde os tempos iniciais de Aegón e Saprogal, momento houbo tamén para o exercicio da docencia, finalizando a súa querencia polo segundo plano axudando, durante un cuarto de século, á creación do xigante Inditex. Unha galeguidade efectiva, afastada do folclore, a pé de obra co seu Holmes particular, don Amancio Ortega, ambos inmersos na creación dun imperio con base na Coruña, a súa Coruña. Xa ao final, sería a galeguidade asumida do consello delegado a que o distanciaría do presidente, debido ás discrepancias sobre o futuro conveniente para a xestión da luz en Galicia. Perdemos Unión Fenosa, perdemos todos.
Fila 0
Mais, a pesar de representar a discreción, a Caste tocoulle tamén poñerse ao fronte e actuar, pero desde unha sopesada distancia, en beneficio doutras persoas, situado sempre na Fila 0: desde ONO ata Vodafone, desde as quebradas caixas de aforro galegas ata Abanca, pasando por Fadesa ou Adolfo Domínguez, serán innumerables empresas nas que a través da xestión ou o consello deixou un selo persoal de discreción, traballo intenso e bo facer, sen esquecer as andainas propias, Nakadama e Alazady España.
E será esa entrega, persoal e ao contexto, a que permitirá que hoxe, triste día da súa ausencia, o agradecemento sexa unánime en todo lugar onde el tocou coas súas firmes mans. Mans tantas veces enlazadas, cercanas a ese queixo reflexivo que o levaba a facer da cautela bandeira. Mil desculpas pola autocita: fai xa uns cantos anos, nunha ocasión, a través dunha cátedra nunha universidade madrileña por onde xa pasaran figuras da relevancia de don Emilio Botín ou don Rafael del Pino pai, tivemos a oportunidade de departir, nese ámbito universitario tan querido para el, con don José María Castellano Ríos. Logo de gozar do seu verbo, acostumábase a fotografar ao, neste caso, imponente cunha foto nunha típica e endeble cadeira de madeira propia dun director de cine, co seu nome estampado detrás. Caste, coñecedor da súa rotunda e extensa humanidade, solicitou a un dos alumnos que se sentara e que lle sacasen unha foto, cousa que, prestos e orgullosos, algún alumno máis atendeu a súa solicitude. Cando o ritual fotográfico concluíu, tras varias probas, e visto que a cadeira aguantaría a súa corpulencia, foi cando accedeu a levar a cabo o rito de rigor. Para moito serve ter estudado na “academia do caldo” e coñecer ben o mundo desde a perspectiva universal que ofrece o barrio de Monte Alto na Coruña.
Desde esta agradecida tribuna por ter podido compartir época con un home señorial e digno, orgullosa de glosar unha bondade que non exclúe o rigor e os resultados no proceloso mundo dos negocios, trasladamos o noso pesar a todas aquelas persoas que puidesen coñecer e tratar, en maior ou menor grao, a don José María Castellano Ríos, un home bo e un bo home. Non lle vai quedar outra que dirixirse ao ceo, e, coa súa chegada, o descanso eterno vai cambiar de signo, sen dúbida algunha.
