Alcoa abre a porta a vender a planta de aluminio de San Cibrao e pechar alúmina a partir de 2027

• A Xunta teme polos eólicos de Alcoa e advirte que o bloqueo xudicial encarece a factura da luz.
• O TSXG rexeita a suspensión cautelar do proxecto de Alcoa para ampliar a balsa de lodos vermellas.

Alcoa volveu poñer sobre a mesa unha posible venda da planta de aluminio de San Cibrao. E tamén un hipotético peche da refinería de alúmina. Non agora, nin o ano que vén, senón como unha das posibilidades que prevé para o complexo lucense a partir de 2027, o ano no que vence o acordo de viabilidade que asinou en 2021 cos traballadores, e que logo sufriu varias modificacións. A multinacional con sede en Pittsburgh trasladou este potencial escenario durante o Investor Day celebrado este xoves, un evento pensado, precisamente, para trasladar aos investidores e analistas a visión estratéxica da compañía para os próximos anos. No caso das súas últimas fábricas en España, o grupo que dirixe Bill Oplinger debuxou un dobre escenario: un no que segue operando as plantas e outro no que pon pés en polvorosa.

Alcoa, na presentación que elaborou para a xornada, indica que haberá unha reavaliación da situación en A Mariña en 2027. O prazo ten sentido por dous motivos: é cando considera que a produción de aluminio volverá ser viable e a xerar fluxos de efectivo positivos polo desenvolvemento do acordo con Ignis, entre outros factores; e é cando terá unha maior flexibilidade para a toma de decisións, pois vence o acordo de viabilidade pactado cos traballadores.

Nese momento, indica o documento, plantexarase “continuar operando ou vender” a planta de aluminio no caso de que, como prevé, sexa rendible. Para a alúmina, Alcoa indica que prevé finalizar as obras de ampliación da balsa de lodos e que, como sucede coa planta contigua, valorará continuar operando a refinería ou, directamente, pechala. A compañía utiliza o termo “avaliar” para referirse ao eventual peche, dando a entender que 2027 será o ano clave para tomar unha determinación sobre o seu futuro en San Cibrao e, en consecuencia, en España.

A visión de Alcoa

A multinacional plantexou este dobre escenario no marco dunha análise financeira e das perspectivas futuras das fábricas galegas, que foron un punto de tensión recorrente na súa rede global de produción e un tema de conversa cotián nos encontros de Oplinger e da directora financeira, Molly Beerman, cos analistas. As mensaxes non distan demasiado das xa trasladadas nas presentacións de resultados: o obxectivo en San Cibrao é “neutralizar os impactos financeiros (negativos) das operacións en España a finais de 2027”, mediante o reinicio da fundición e outras posibles “melloras operativas” que irá avaliando. O plan, no tocante aos números, é que a actividade da planta de aluminio poida cubrir as perdas que, segundo estima, xerará a alúmina, algo que xa anticipara a multinacional.

Tamén afirma o grupo que avanzará coa súa investimento na ampliación da área de almacenamento de residuos (balsa de lodos rojos), o que permitiría incrementar a produción de alúmina, algo que avaliará en función das condicións de mercado. Alcoa reduciu á metade a produción da refinería en 2022, no medio da escalada de prezos enerxéticos. A planta abastécese a través do gasoduto de A Mariña, operado por Naturgy.

Finalmente, a compañía di que espera alcanzar “rentabilidade e xeración de efectivo na fundición para compensar as perdas de efectivo da refinería” e, despois de 2027, reavaliar o seu futuro en Galicia, é dicir, sopesar a continuidade ou a desinversión.

A paradoxa de San Cibrao

O campo aberto que deixa Alcoa para as súas operacións en España ten unha lóxica temporal, pois o vencemento do acordo de viabilidade e o teórico retorno á rendibilidade facilitarían unha posible saída de A Mariña, incluíndo a posibilidade de vender as instalacións tras varios intentos fallidos. Por outra banda, tamén encerran unha contradición, pois a multinacional terá menos necesidades de desfacerse do complexo se é capaz de xerar beneficios.

Con todo, hai polo menos dous elementos que arroxan incerteza sobre este obxectivo, o da rendibilidade. Faltan os parques eólicos que deberían abastecer á fábrica de aluminio a través de acordos de subministración a longo prazo (PPA) e que a conselleira de Economía, María Jesús Lorenzana, dixo este xoves que vía en perigo polo bloqueo xudicial dos proxectos. E falta por confirmar tamén o incremento das compensacións por CO2, que Oplinger considerou claves para compensar os custos enerxéticos.