Quizais un gran desafío do noso tempo sexa volver a crer na utilidade dos dereitos humanos. Reafirmar que non son unha utopía abstracta nin unha ferramenta de Occidente, senón "a gramática mínima do humano". Sen esa convicción, a ONU pode reformarse mil veces, pero seguirá baleira.
Nun mundo que se gaba de estar máis conectado, máis rico e máis informado que nunca, a tristeza, a ira e a dor física e emocional reportadas están en aumento.
Cando tentamos fixar a realidade de maneira ríxida ou dictatorial, o que destruímos non é só a diversidade de perspectivas, senón a posibilidade mesma de comprendernos como especie.
A homonoia non significa que todos pensemos igual, senón que aceptemos as nosas diferenzas e, a pesar delas, decidamos convivir.
Como novidade respecto a outras xeracións anteriores, as redes sociais intensifican o sinalamento: discursos de odio que se viralizan con rapidez, o reforzo grupal ante a burla ou o desprezo, a negación da empatía.
Bombardeánnos con noticias, imaxes e vídeos que esixen unha reacción inmediata, pero que raramente nos permiten determonos a realmente entender ou asimilar o que estamos a ver; é como se a incapacidade de sentir (a atrofalaxia) se inoculase no noso día a día e os feitos importantes convértense en titulares fugaces que consumimos rápido e esquecemos igual de de súpeto
O Atlas Galego da Empresa Comprometida e o Atlas Urbano da Sostibilidade en Galicia ofrecen unha visión conxunta de como nos comportamos nas empresas e nas cidades galegas coa sostibilidade e o benestar da nosa contorna
